محققینی که سنجاقک ها را توسط امواج رادیویی با هواپیما دنبال کرده اند دریافتند که شباهت بسیار زیادی بین مهاجرت پرندگان و سنجاقک ها وجود دارد.

به نظر می رسد این حشرات در بدن خود ذخیره چربی ساخته و منتظر وزش باد مناسب برای پرواز می شوند. درطول سفر استراحت کرده و درصورت گم کردن مسیر آن را دوباره جهت یابی می کنند.

آنها دقیقا همان مسیر پرندگان را برای مهاجرت می پیمایند. هر سنجاقک می تواند بطور متوسط روزانه حدود 160 کیلومتر پرواز کند.

مارتین میکو لسکی پرفسور زیست شناس دانشگاه پرینستون نیوجرسی سرپرستی این تحقیق را به عهده داشت. این گروه تحقیقاتی مطالعات خود را برروی سنجاقک های سبز که یک گونه از سنجاقک های مهاجر هستند و در هر تابستان به طرف شمال آمریکا و کانادا و در هر پائیز به طرف جنوب مهاجرت میکنند آغاز کرد.

این حشرات توسط فرستنده های بسیار کوچکی که که حدود سه دهم گرم وزن داشتند و با چسب به آنها وصل شده بود دنبال می شدند. این تیم تحقیقاتی چهارده سنجاقک را در طول دوازده روز توسط هواپیما دنبال کردند و دریافتند که اعمال و رفتار آنان در طول سفر شبیه پرندگان مهاجر می باشد.

حشراتی که مسیر خود را گم میکنند به اشتباه خود پی برده و سریعا دوباره جهت یابی کرده و راه اصلی را دنبال میکنند.

محققین معتقدند که این حشرات احتمالا خط ساحلی دریا را راهنمای پرواز خود قرار می دهند و در کنار ساحل و یا خط الراس کوهها گرد هم جمع می شوند و با استفاده از قطب نمای مغناطیستی که در بدنشان وجود دارد مسیر را رهیابی میکنند.

مهاجرت سنجاقکها بر خلاف پرندگان یکطرفه است و این بدین معناست که فرزندان سنجاقک هایی که در پاییز به سمت جنوب حرکت کرده اند در بهار به سمت شمال سفر می کنند؛ و سرانجام اینکه از میان 2500 گونه از این حشرات تنها 50 نوع آن همانند پرندگان به مهاجرت می پردازند و رازعلت سفر طولانی آنها تا کنون ناشناخته مانده است.