یکی از اساتید دانشگاه تهران در کنفرانسی که به اسم عدالت برگزار شده بود، دفاع از یکی از دانشجویان افغانی خود را بهانه سخنانش قرار داد. نوشته زیر نقبی است بر سخنان ایشان.
گاهی اوقات جذابیت سخنران و مهارت وی در حرفه خویش شنونده را از درک لایههای درونی مبحث غافل میکند.در سرگردانی پیدا کردن موضوع برای صحبت از عدالت بود که تداعی یک خاطره موضوع سخن شد. آیا عادلانه است که یک دانشجوی افغان را با چندین کارت شناسایی مجاز برای اقامت، بجای ارازل و اوباش و افغانی قاچاق بگیرند و با یک سیلی گوش او را ناتوان از شنیدن کنند؟ البته هر عقل سلیم و وجدان بیداری این اقدام را ناشی از وحشیگری پلیس به اصطلاح امنیتی می داند و محکوم میکند. در محکوم کردن چنین اعمال ننگینی جای هیچ شکی نیست. اما سخن جای دیگری است. سخن بر سر خانه است و بر سر عدالت. آیا عدالت این است که ما از موضوعاتی صحبت به میان آوریم که تهدیدی جدی برای ما محسوب نمیشوند یا واقعا رسالت خویش را در قبال اوضاع پیرامون خویش درک نمیکنیم یا اینکه به طریق اولی اوضاع پیرامون خویش را درک نمی کنیم.
ادامه مقاله...