ارنستو – چه گوارا - دنیای مقالات

ارنستو – چه گوارا

ارنستو – چه گوارا (1928 م – 1967 م)

چهره انقلابی امریکایی لاتین، در 14 ژوئن 1928 م در (روساریو) از شهرهای آرژانتین در یک خانواده ایرلندی تبار، زاده شد.
26 ساله بود که از دانشگاه بوئنوس آیرس در 1953 م درجه دکترای پزشکی گرفت و در همان سال به ندای وجدان، برای همدردی و همگامی با مردم محروم گواتمالا در رویایی با ایالات متحده وارد این سرزمین شد و چند ماهی پس از به خاک و خون

کشیده شدن رژیم قانونی آربنز با دخالت همسایه بزرگ شمالی و کمک مزدوران نیکاراگوئه و هندوراس و استقراء دیکتاتوری (آرماس) در یکک جنگ و گریز به مکزیک درآمد و در همانجا بود که به فیدل کاسترو که در تدارک آزاد سازی و حمله به کوبا بود پیوست و یکی از 83 چریک کوبایی بود که برای براندازی دیکتاتوری (باتیستا) از کشتی (گرانما) در دوم دسامبر 1956 م به خاک کوبا گام نهاد.
هر چند از این گروه در لحظه پیاده شدن از کشتی در یک حمله شدید هوایی تنها 12 تن زنده ماندند و چه گوارا نیز زخمی شد، با اینهمه او بخش عمده ای از نیروهای مهاجم را به فرماندهی کل فیدل کاسترو، تا سقوط باتیستا در پایان 1958 م بخشی از تاریخ انقلاب کربا را به رشته تحریر کشید و پس از پیروزی در حیات سیاسی و اقتصادی کوبا، مشاغل مهمی را مانند وزارت اقتصاد و سرپرستی بانک صنعتی و ریاست بخش فنی انیستیتوی رفرم ارضی عهده دار برد.

آنگاه که صدای تو صلای آزادی سرداد

و آن چهار اصل اصیل:
عدالت، اصلاحات ارزی، نان و آزادی
شد طنین انداز
ما در کنار تو خواهیم ماند به استواری و صراحت تمام.

چه گوارا در مه 1965 م در زمانی که انقلاب کوبا به مرحله ثبات نسبی رسیده بود و کسان دیگری بودند که به جای خالی او را پر کنند، داوطلبانه از فعالیت اجتماعی کوبا کناره گرفت و به ناگهان از انظار پنهان شد. کاسترو و در اکتبر همان سال فاش کرد که نامه ای از چه گوارا دریافت داشته که ضمن ابزار همبستگی با انقلاب کوبا یادآور گردیده بود که: (چون ملت های دیگر خواستار استفاده از تلاش های فروتنانه او هستند، تصمیم گزفته است به عنوان چریک در جنبش های آزادی بخش ملل دیگر پیکار کند.)
بعدها معلوم شد که او مدتی در کنگر بوده و به سازماندهی (گردان پارتیس لومومبا) که درگیر پیکار با سلطه رژیم نژاد پزست افریقای جنوبی بوده و می پرداخته است.چه گوارا، مبارز ناآرام آمریکای لاتین، به این هم بسنده نکرد و بجای بازگشت به کوبا، در پائیز 1966 برای سازماندهی هسته های چریکی بولیوی، مخفیانه وارد سانتاکروس شد و پس از یازده ماه پیکار تنها و توانفرسای چریکی در شرایط دشوار کهسارها و بیشه زارهای بولیوی و بی آبی و بی غذایی و تشتت نیروهای ملی و فشار روز افزون نیروهای پلیسی به رهبری همساaیه بزرگ شمالی، در یک هنگامه جنگ و گریز و شکست و پیروزی سرانجام دشمن به کمینگاه او راه یافت و در هشتم اکتبر 1976 م در جنگل های والگرانده، در حالی که زخمی شده بود و اطرافیانش کشته شده بودند و دیگر تیری در سلاح نداشت اسیر شد و چهار ساعت بعد با شلیک تیر بار از کمر به پایین برای عذاب بیشتر و سپس تیر خلاصی که به پهلوی چپ ا و خالی کردند به زندگی اش پایان داده شد.
کاسترو در این باره می نویسد: (آخیرین ساعتهای زندگی او که در چنگ دشمنان پست نهاد سپری گردید، باید برایش تلخ بوده باشد. اما هیچ کس بهتر از او برای مقابله با چنین آزمایش دشواری آماده نبود.)