در بهار سال 2000، دکتر کوئنتین شولتز (Quentin Schultze) مربی و راهنمای من در کالج کالوین، بر کارآموزی من در بخش ورزش شبکه داخلی NBC نظارت میکرد و همواره اصرار داشت که من از حد کارآموزی که تمام نگرانی اش یک فنجان قهوه و فشردن دگمه های میز فرمان است، بالاتر بروم و تمام مدت با دقت موضوعات حاکم بر این شبکه ورزشی را مورد بررسی قرار دهم.

هنگامی که او مرا به انجام کارهای تحقیقاتی فوق برنامه وادار کرد، تازه متوجه شدم که مطالب موجود درباره اجرای گزارش ورزشی-این بخش مهم ورزش- اندک هستند. کوششهای نافرجام من موجب شد تا ایده ها و موضوعاتی که در طی دوره کارآموزی برایم جالب و قابل توجه آمده بودند را بنویسم و درواقع کمکی به رفع کمبود منابع نوشتاری کرده باشم.

هرچند باید یادآوری کنم که کار گزارش ورزشی، کاری است که روز به روز تغییر میکند و گزارشگر، هربار با تجربه ای جدید در پایان کار روبرو میشود. میتوان گفت که این کار، مدام در حال پیشرفت است.

مشکلات عمده در کار گزارش ورزشی
• قهرمان پرستی : گزارشگران ورزشی(که در ادامه مطلب تنها گزارشگر نامیده میشوند)، اولین افرادی هستند که شاهکارهای ورزشی نوع بشر را با چنان گزافه گویی و آراستن کلام مورد توجه قرار میدهند که تا حد یک بت بزرگ مورد پرستش هوادارانشان قرار گیرند.

وسایل ارتباطی نیز در فوق انسانی کردن این ابر قهرمانها نقش فوق العاده ای دارد. شاید وضعیت قهرمانان ورزشی امروز بهتر به نظر برسد، اما بیش از حد بزرگ کردن یک انسان هم مشکلاتی به دنبال خواهد داشت.

در کمترین حد، گزارشگران علاقه دارند از اشخاص معمولی قهرمانهایی بسازند. بازیکنانی که کمی بالاتر از سطح معمول بازی میکنند، علی رغم اینکه تواناییهایشان چندان از دیگران بالاتر نیست، با صفات مبالغه آمیز توصیف میشوند.

همین اتفاق در توجیه خلافهای ورزشکاران پیش می آید و یا به خاطر موقعیت ورزشی آنها، زندگی خصوصیشان چندین برابر بیش از دیگران در معرض قضاوت قرار میگیرد. این روش گزارشگری سه مشکل مهم در پی دارد:

یک: این شرح و تفصیل، معمولا جایگزین حرف اصلی و گزارش واقعیتها درباره ورزشکار یا بازی مورد نظر میشود.

دو: چنین کاری درواقع نان قرض دادن به سازمانهای عظیم بازاریابی ورزشی است که هدف اصلی وجود آنها فروختن تی-شرت، پوستر و مانند آنها است.

سه: این کار کمک به ایجاد پدیده رسانه ای مدرن است که مدام برای زندگی ایده آل آمریکایی تبلیغ میکند. در حالی که این زندگی فوق ستاره ای تنها نقابی است که چهره اشخاص واقعی را پوشانده است.

خرد کردن شخصیت ورزشکاران. این ماجرا درست عکس مورد قبل است. در این حالت رسانه ها یک ورزشکار را به مهاجمی مبدل میکنند که هیچ راهی برای شرور نبودنش وجود ندارد( این دنباله یکی از باورهای هالیوودی است که میگوید تمام بدیهای جهان تنها از طرف تعداد محدودی افراد شرور ایجاد شده و باقی همه انسانهایی خوب هستند.)

این اتفاق بیشتر در مواقعی رخ میدهد که یک ورزشکار قانون شکنی کرده و هدف خشم هواداران شود. تدبیر گزارشگر برای گرفتن بیشترین توجه در این مواقع، همسو شدن با اکثریت است. در تاریخ ورزش بازیکنان بسیاری وجود داشته اند که در طی یک بازی به یک مهجم شرور بالفطره مبدل شده اند. خطر چنین موضع گیری در اینجا هم، فقدان یک تحلیل واقعی است که به خاطر همراهی با جمعیت به باد رفته است.

دو مشکل یاد شده در میان گزارشگران آنقدر که در میان طرفداران ورزشکاران وجود دارد جدی نیست. با این وجود، گزارشگران حرفه ای ورزش باید برای خود استانداردهای بالایی در نظر داشته باشند زیرا وظیفه اصلی آنها انتقال اهمیت ورزش و بازی در حال انجام شدن است.

• وحشت از داستانهای پیچیده و بحث انگیز : بسیاری از رسانه های ورزشی، به خاطر اجتناب از اسطوره پروری، گستاخ شدن افراد و جدالهای ساختگی، از پیچیده کردن و به میان کشیدن موضوعات بحث برانگیز خودداری میکنند. هنگامی که گزارشگران مشغول حکایت داستانهایی از ورزشکاران ابر قهرمان، ماجراهای بازگشت یک قهرمان و افسانه های مبالغه آمیز از موقیت دربرابر مشکلات شخصی آنها هستند، ماجراهای مهم و بسیار پرمعنایی ناگفته باقی میمانند و جوامع از این گزارش هیچ تاثیر عمیقی نمیگیرند.

مسائل و ماجراهای بسیار مهمی وجود دارند که از دسترس عموم دور میمانند و شاید گزارشگران خود را موظف به حکایت آن نمیبینند.اما این نوع موضوعات برای تماشاگران مفهوم عمیقتری دربر دارد و حتا از ریزه کاریهای نمایشی فراوانی چون برخوردها، ارتباطات و درگیریها برخوردار است.

از آنجایی که بسیاری از گزارشگران علاقه فراوانی به گفتگوهای روانشناسانه دارند، تصور میکنند که وظیفه خود را به عنوان یک گزارشگر چند وجهی به خوبی انجام داده اند، درحالی که گفتگو از وضعیت استادیومها، زد و بندهای پشت پرده و تربیت نسل جدید تماشاگران ورزشی، از موضوعات مهمی است که باید به آنها پرداخته شود.