طبق اظهارات دیل گاتریه (Dale Guthrie) دانشمند بوم شناس از دانشگاه آلاسکا، "هنگامی که گرما و رطوبت هوا به ناگهان بالا رفت، به مرور زمان جلگه های لم یزرع ناپدید شدند و رطوبت، علف های کوتاه را به جنگل تبدیل کرد. ماموت ها و اسب ها که به هوای خنک عادت داشتند، نتوانستد خود را با شرایط جدید تطبیق دهند."

گاتریه در گزارشی به روزنامه Nature، دلیل انقراض ماموت ها و اسب های آمریکایی را کمبود علوفه و غذای کافی در جنگل دانسته است. او معتقد است، اسب های امروزی، چه اهلی و چه وحشی در واقع اجداد حیواناتی هستند که در اوایل قرن شانزدهم توسط اروپائیان به این مناطق آورده شدند.

تحقیقات گاتریه دیدگاههای جدیدی در مورد دلایل انقراض گونه هایی از پستانداران عظیم الجثه، در زمانی که انسان ها به منظور مسکونی کردن سرزمین آمریکا، زمین های بین قاره های آسیا و آمریکا را به هم پیوستند، ارائه کرده است. علاوه بر ماموت ها و اسب ها، گونه ای از گربه های وحشی و حیوانات غول پیکر دیگر نیز همزمان با این پدیده، منقرض شدند.

برخی از دانشمندان طرفدار نظریه "شکار بیش از حد" هستند، و معتقدند حمله وحشی گرانه انسان ها به گله های حیوانات و شکار آنها دلیل اصلی انقراض این گونه از پستانداران است. گروهی دیگر، از جمله گاتریه باور دیگری دارند. آنها معتقدند که گرم شدن هوا باعث کند شدن رشد و نموی گیاهان شده و در نتیجه کمبود غذای کافی دلیل اصلی نابودی ماموت ها و اسب ها بوده است.

یکی از متخصصین دانشگاه نوادا در این باره می گوید: "به نظر من ما هیچگاه در این مورد به توافق نخواهیم رسید، هر چند اکثر محققین معتقدند ترکیبی ازعوامل ذکر شده، علت اصلی انقراض این گونه های جانوران بوده است."

"کلیه دانشمندان نظریه "شکار بیش از حد" را باور دارند، اما باستان شناسان به "تغییرات شرایط آب و هوایی" اطمینان بیشتری دارند، زیرا تعداد شواهدی که ثابت می کند انسان ها به کشتار وحشیانه گله های ماموت ها و اسب ها پرداخته اند، انگشت شمار است. "

مطالعات گاتریه نشان داد، اولین گروه اسب ها در حدود دوازده هزار و پانصد سال پیش نابود شدند، در حالیکه ماموت ها تا صدها سال پس از آن زندگی می کردند. گوزن ها و گاومیش ها نیز به تدریج رو به کاهش گذاشتند، اما به هر ترتیب باقی مانده و منقرض نشدند. تنها گونه ای از گوزن های شمالی بودند که در بین این حیوانات بدون هیچ گونه آسیبی، جان سالم به در بردند.

او می گوید: "انسان ها پس از رخ دادن کلیه این اتفاقات وارد سرزمین های نامبرده شدند، نکته عجیب در این میان آن است که اگر انسان ها با ورود خود به نابودی و کشتار جمعی ماموت ها و اسب ها پرداخته اند، پس چطور به گوزن ها آسیبی نرساندند و گونه های مختلف گوزن ها بدور از هر آسیبی به زندگی ادامه دادند."

یکی از دانشمندان دانشگاه لندن در این باره می گوید: "به نظر می رسد که فرضیه نابودی ناگهانی گونه هایی از پستانداران، در مورد نواحی آلاسکا و یوکون در کانادا صدق نمی کند، من شخصا معتقدم انسان ها در این نابودی ها دست داشته اند، آب و هوا ممکن است ادامه حیات حیوانات را دشوار کرده باشد، اما انسان ها باعث تکمیل این نابودی شده اند."