براساس این تحقیقات هنگامیکه زوجها عمیقآ با یکدیگر دارای خصومت باشند، روند تاخیردر بهبود بیماریهایشان دو برابر خواهد شد. این یافته می تواند برای بیمارانی که در لیست جراحی قرار دارند بسیار مهم باشد زیرا عدم تفاهم آنها در زندگی، زمان بهبودی آنان را به تعویق می اندازد.

در این تحقیق که اخیرآ در یکی از مجلات روانشانسی با نام Arrchives of General Psychiatry به چاپ رسیده است، وضعیت 42 زوج که حداقل 12 سال با یکدیگر زندگی کرده اند بررسی شده است.

محققین از زوجها خواسته بودند که در یک دسته از آزمایشاهایی که در راستای بررسی سرعت روند بهبودی زخمها در شرایط ویژه طراحی شده است شرکت کنند.

از هر زوج در دو ماه متفاوت، دو ملاقات 24 ساعته در دانشگاه به عمل آمد و در طول هرملاقات از زن و شوهر، به وسیله یک دستگاه مخصوص (Suction) هشت تاول ریز همسان بر روی بازوان هر یک از آنان ایجاد شد.

سپس تاولها را از پوستشان برداشته و دستگاه دیگری برای ایجاد حباب محافظ در بالای آن روی پوست قرار داده شد. محققین از این حبابها برای تخلیه مایعی که در تاولها قرار داشت در طول روند بهبودی استفاده می کردند.

در طول ملاقات دوم، از آنها خواسته شد تا در مورد اختلافاتی که با یکدیگر دارند صحبت کنند، خصوصا آنهایی که ذاتا حساس تر هستند. محققان نمونه هایی از مایع درون این تاولها را در طول هر دو ملاقات برداشت کردند و متوجه شدند که، طول دوره درمان زخمهای زوجها بعد از مشاجره، یک روز بیشتر از زمانی است که با یکدیگر مباحثه آرامی داشتند یا زندگی عادی خود را طی می کردند.

همچنین مشخص شد که زوجهایی که خصومت بیشتری با یکدیگر داشتند و در مدت درمان دعواهای جدی داشته اند، دو روز بیشتر برای التیام زخمهایشان زمان لازم داشتند.

سرعت بهبودی زخمها در زوجهایی که بیشتر مشاجره می کردند 60 در صد سرعت بهبودی زخمهای زوجهایی بود که خصومت کمتری با یکدیگر داشتند.

ماده شمیایی که IL-6 نامیده می شود، مشکلاتی را برای سیستم دفاعی بدن ایجاد می کند. این تحقیقات نشان داد که میزان این ماده در رگهای خونی زوجهایی که مدام به مشاجره به می پردازند یک و نیم برابر زوجهایی است که کمتر با یکدیگر خصومت دارند.

تحقیقات فوق در دانشگاه ایالتی اوهایو بوسیله پروفسر جن کیکولت گلسر (Jan Kiecolt-Glaser) متخصص روانشناسی و همسرش رونالد گلسر(Ronald Gloser)، متخصص ایمنی شناسی انجام شد.

پروفسر جن کیکولت گلسر معتقد است که این یافته ها بسیار مهم هستند زیرا آنها ثابت کرده اند که کاهش استرس در جراحیهای فوری می تواند به کاهش طول درمان در بیمارستان منجر شده و بدین ترتیب بیماران کمتری از عفونت بعد از عمل رنج ببرند.

به گفته وی این امر قطعآ نشان دهنده میزان اهمیت این نکته است که افراد باید قبل از عمل جراحی از نظر روانی آماده شوند. او می گوید ما در آزمایشهای بهبودی زخمها در گذشته، المانهای استرس زای بیشتری را در نظر گرفته بودیم و این تنها یک بحث زناشویی بود که فقط نیم ساعت به درازا کشید.