شکل اولیه ورزش مفرح اسکیت برد (Skateboarding) برای اولین بار در سال 1950 بکار برده شد، هنگامی که موج سواران کالیفرنیایی رویای انجام حرکات موج سواری بر روی آسفالت خیابانها را در ذهن می پروراندند. در واقع هنوز هم کسی به درستی نمی داند اولین کسی که یک اسکیت برد را ساخت و بکار برد چه کسی بود اما آنچه مشخص است تعداد زیادی از مردم این ایده را در سر خود می پروراندند.

آنها از تخته های چوبی شروع کردند و چرخهای روروک را به پشت این تخته ها نصب کردند و طبیعی بود که در سالهای اولیه آشنایی مردم با این ورزش، مردم خیابانها اصلی ترین قربانیان تصادف با اسکیت سواران بودند. طی چند سال بقدری علاقه مردم به این ورزش گسترش یافت که کارخانه Roller Derby - سازنده اسکیت - تولید اسکیت برد را آغاز کرد و محصولات خود را به بازار داد.

در دهه 60 کارخانه هایی مخصوص ساخت این وسیله تاسیس شدند و به تولید انبوه اولین اسکیت برد های واقعی پرداختند. علاقمندی قهرمانان موج سواری به این ورزش باعث شد تا این ورزش یکشبه همه گیر شود و شرکت های تولید وسایل ورزشی برای تولید اسکیت بردهای بهتر با هم به رقابت بپردازند. بنابراین جای تعجب نخواهد بود اگر بدانید که طی سه سال بیش از 40 میلیون اسکیت برد به فروش رفت.

افول ناگهانی
کسی دقیقا" نمی داند به چه علت؟ - شاید جنگ های پشت پرده اقتصادی - اما اتفاق جالبی که افتاد در سال 1965 مقامات ورزشی ایالات متحده رسما" اعلام کردند که بازی اسکیت برد خطرناک است و فروشگاه ها نباید اسکیت را به مردم عرضه کنند و والدین نیز نباید این وسیله خطرناک را برای فرزندان خود خریداری کنند.

به ناگاه طب اسکیت برد به همان سرعتی که بوجود آمده بود فروکش کرد و بتدریج چراغ این ورزش رو به خاموشی گرایید و در مجموع حدود 10 سال استفاده از این وسیله ورزشی در فراز و نشیب قرار گرفت.

درخشش ستاره ها
دهه 70 مصادف بود با ابداع تکنیک های استفاده از اسکیت برد، اولین نسل اسکیت برد سواران حرفه ای در این دهه مطرح شدند. 1973 مصادف بود با استفاده از چرخهای بلبرینگ دار در اسکیت برد که در نوع خود انقلابی در کیفیت اسکیت ها بود. چرخ های جدید به سوارکاران امکان مانور بهتر و داشتن سرعت بیشتر را می داد.

تکنیک های استفاده از اسکیت برد بقدری پیشرفت کرد که دیگر زمین صاف برای آنها کافی نبود. هر چند تا مدتها اسکیت سواران برای بازی حرفه ای از استخرهای خالی از آب و یا لوله های بسیار بزرگ و خالی - آب و فاضلاب - استفاده می کردند.

این پیشرفت ها باعث شد تا مسئولین ورزشی به فکر ساختن پیست های مخصوص این ورزش در گوشه و کنار شهر شوند و این آغازی بود برای حرفه ای شدن آن. بتدریج باشگاهها و مجله های مخصوص این ورزش مفرح نیز به عرصه هستی قدم گذاشتند.

تکنیک های Kick-Turn به معنی لگد زنی برای دور زدن یا پرش های هوایی (Aerial) و ... مطرح شد و روز بروز بر ستاره های اسکیت برد و توانایی های آنها افزوده شد. از مشهورترین ستاره های آنزمان اسکیت برد می توان به Tony Alva و Jay Adams اشاره کرد. همچنین در این سالها برای کمک به پایداری انجام حرکات نمایشی بخصوص در سطوح شیب دار و عمودی پهنای اسکیت برد از 15 به 17.5 سانتیمتر افزایش پیدا کرد.

پایان دهه 70 مصادف بود با پیشرفت بسیار زیاد در انجام حرکات نمایشی مارپیچی و به دنبال آن تصادفات و جراحات برای ورزشکاران که در نهایت به سقوط دوباره محبوبیت این ورزش انجامید.

اسکیت برد در دهه 80 و 90
از قهرمانان این دوران می توان به تونی هاوک (Tony Hawk) و یا استیو کابالرو (Steve Caballero) نام برد. در اواخر دهه 80 توجه توجه اسکیت سواران به خیابان های شهر معطوف شد و قهرمانانی چون مارک گونزالس (Mark Gonzales) و مایک وللی (Mike Vallely) مطرح شدند.

1987 نقطه اوج پیشرفت اسکیت برد در این سالها بود، هنگامی که اسکیت برد سواران از فرهنگ معاصر خود که موسیقی پانک بود تاثیر گرفتند، ستاره ها علاقمند به پوشیدن شلوارهای بگی (Baggy) - شلوارهای گشاد و باد کرده - ، لباس های خاکی و کفشهای تنیس نمودند. علاقه جونانان به این ورزش باعث شد تا شرکتهای جدید تخته های جدیدی با کیفیت و طرح های مورد علاقه جوانان تولید کنند که خود باعث پیشرفت بیشتر این ورزش طی این سالها شد. در این رابطه می توان از تخته های استیو روکو (Steve Rocco) که بسیار مورد علاقه جوانانان بود نام برد. دهه 80 زمانی بود که حدود 80 درصد تکنیک های خیابانی و 60 درصد تکنیک های پیست ابداع شد و مورد استفاده قرار گرفت.

اتفاق جالبی که در این زمان رخ داد، پخش اخبار رادیویی و تصویر برداری تلویزیونی از این ورزش طی این سالها بود که باعث شد تا اسکیت برد سواری رسما" از یک ورزش زیر زمینی به یک ورزش رسمی تبدیل شود. همین ماجرا همجوم شرکتهای تبلیغاتی به سمت این ورزش را به همراه داشت، آنها با حمایت خود از این ورزش موجبات ترقی آنرا فراهم آورند. از تولید نوشابه گرفته تا چیپس، آب نبات و حتی تلفن مخصوص اسکیت سواران. مجله های تخصصی اسکیت برد چاپ شد و کمک بسیاری به توسعه آن در این سالها نمود.

از سنتهای خوبی که در دهه 90 برجای گذاشته شد استفاده از تجهیزات لباسهای مخصوص بود چرا که تا قبل از آن اسکیت سواران با توجه به مد روز لباس خود را انتخاب می کردند. در استفاده از لباسها و تجهیزات به پا توجه بیشتری شد بگونه ای که در حال حاضر در بازار فروش تجیهزات اسکیت، کفش 26.5 درصد، تخته 26 درصد، لباس 16 درصد، تجیهزات ایمنی زانو و مچ 11.5 درصد، چرخ 11 درصد و سایر لوازم 9 درصد از فروش را تشکیل می دهد.

همچنین دو سازمانی که در این سالها بوجود آمد یکی سازمان جهانی شرکتهای تولید کننده تجهیزات اسکیت برد (IASC) و دیگری سازمان مسابقات جهانی اسکیت برد سواری (World Cup Skateboarding) که مسئولیت برگزاری مسابقات بین المللی این ورزش را بعهده دارد می باشد. فعالیت این سازمان باعث شده است که امروز اسکیت برد سواری بعنوان یک ورزش قابل احترام مورد توجه تمام جوانان باشد.