عهد حجر قدیم مدتی نزدیک به 600 هزار سال طول کشید. در این دوره طولانی، مردم غارنشین، هنری جز تراشیدن سنگ چخماق نداشتند. نگاهی به موزه ها نشان می دهد که قلوه سنگهای مربوط به آن زمان چندان تفاوتی با قلوه سنگهای 150 هزار سال پیش ندارد.

عهد حجر جدید یا همان حجر صیقلی بیش از ده هزار سال طول نکشید ولی در این 100 قرن چندین پیشرفت اساسی در نصیب انسان گردید که عبارتند از :

- صیقل دادن سنگ
- زراعت
- گله داری
- کوزه گری
- ساختن انواع ظروف
- فن خانه سازی

البته این پیروزی ها در تمام سطح زمین در مدت معینی انجام نگرفت بلکه مقتضیات محیط در رشد و تکامل این کشفیات موثر بوده است. باید بدانیم که علت عدم پیشرفت اجداد ما در طی 6 هزار قرن (منظور عهد حجر قدیم) سرمای مهیب عهد یخبندان بود که آنان را در غارها محبوس کرده بود و مانع از این بود که در راه کشف اسرار طبیعت قدمی بردارند.

ولی در عهد حجر صیقلی هوا گرمتر و خشک تر شده بود و همین مساعدت طبیعت سبب گردید که آدمی در سواحل دریا ها و رودهای بزرگ جمع شود. به این ترتیب بود که دره نیل و بین النهرین و عیلام از مراکز تمدن گردید. پیر روسو در این باره می گوید :

"وقتی عده کثیری در یکجا جمع شدند مسئله تغذیه به شدت مطرح گردید زیرا دیگر شکار تک تک حیوانات برای این منظور کافی نبود. بعد از آنکه انسانها ماهی و صدف و دیگر شکارهای دریایی را تناول کردند برای سد جو به علفزارها و صحاری میوه های وحشی هجوم آوردند و به تدریج عادت به خوردن سیب، گلابی، گردو، فندوق و ... کردند. آنها حتی از بلوط تلخ هم نگذشتند و هرچه از این قبیل می یافتند می بلعیدند. آنگاه حمله به سوی حبوبات شروع شد که جو و گندم از مهمترین آنها بود.

کم کم متوجه شدند که اگر خود این حبوبات را در محلی معین بکارند و از آن بهره برداری کنند خیلی به صرف تر و عملی تر است تا اینکه زنان را به این سو و آن سو بفرستند که حبوبات گردآوری کنند. به این طریق آنها در صدد کاشتن (کشاورزی) بر آمدند."