سید محی الدین متخلص به «محیا» یکی از شعرای معروف در قرن یازدهم هجری م به سال ۱۰۱۵ یا ۱۰۲۰ ه.ق در روستای «کال» زاده شد. او از اولاد «سیدکامل پیر» و یکی از دانش آموزان «شیخ عبادالله انصار» و از ارادتمندان «شیخ حسن بستکی» بوده است. محیا شاعری خوش قریحه و از صالحین زمان خود و عارفی مشهور در هرمزگان و نواحی لارستان بود. از همین رو، دو بیتی های او ورد زبان مردم این مناطق است.

دو بیتی های محیا به اصطلاح محلی در نواحی مختلف، به «شلوا» ، «شروا» و «شروند» مشهور است. محیا از نظر تاریخی دوران حکومت شاه عباس، شاه صفی، شاه عباس دوم و... تا دوران شاه سلطان حسین و اوایل سلطنت نادر را دیده است.

محیا معاصر با شعرائی همچون صائب تبریزی، کلیم کاشانی و ... بوده و از سبک هندی پیروی می کد. محیا به اسلام عشق می ورزید و به ایران علاقه ای وافرداشت و به شهرهای بزرگ علمی روزکارش در کشور مسافرت کرد و با شاعران و علمای آن جا به مباحثه و مناظره و مشاعره پرداخت. قرآن را حافظ بوده، حضرت محمد (ص) را محبوب و معشوق خود می دانست و به حضرت علی (ع) و فرزندان آن بزرگوار عشق می ورزید و خود را از نسل آن حضرت می دانست.

محیا شاعری است که دُر لفظ دری را به پای شاهزادگان و امیران نمی ریزد و پیوسته به یاد ستمدیدگان، دل می سوزاند. از همین رو، سروده های از دل برخاسته بر دل می نشیند. این عارف پاک باخته و ترانه سرای دل سوخته جنوبی بین ۱۰۰ تا ۱۲۰ سال عمر کرد.

نمونه هایی از شعرهای محیا:
خدایا روز امیدم سرآمد
شب نو میدیم اندر برآمد
زاول تا به آخر عمر محیا
به تاراج دو زلف دلبر آمد

بهار آید زمین گلجوش گردد
در آید یار و اطلس پوش گردد
در آید یار محیا با جوانی
گل و بلبل به هم بیهوش گردد

---------------------------------------------------------------
¤ برگرفته از کتاب محیا شاعری از جنوب توسط احمد حبیبی