سعی کنید دلیل اصلی ماجرا را کشف کنید:
گاهی یک طرز رفتار منفور و نامطلوب، واکنشی است که در مقابل اضطراب، دل شکستگی یا حتی کم خوابی بروز میکند. کودکان در دوره راهنمایی کوشش میکنند وجود خود را از نظر تحصیلی و اجتماعی به اثبات برسانند، به خصوص که کنارآمدن با احساسات منفی و عیبجویانه، در زمانی که از نظر احساسی تهی هستند، میتواند بسیار مشکل باشد.

اگر فرزندتان با دوستش دعوا کرده یا در زمینه تکالیف و امور تحصیلی ضعیف عمل میکند، بر زبان آوردن جمله ای مانند "خوب که چی؟" با لحن گستاخانه، میتواند سرپوشی بر ترس یا نگرانی او بگذارد. اگر او شما یا همسرتان را در حال صحبت بی ادبانه با یکدیگر و دیگران ببیند، قطعا از آن تقلید میکند.

هر بار تنها به یک طرز برخورد ناگوار او بپردازید:
آیا از شنیدن مجموعه لغات جدید پسرکتان و حس حق به جانبی که در لحنش به وجود آمده، آماده جنگ شده اید؟ آیا وقتی دخترتان زیر لب چیزهایی ناراحت کننده میگوید و در زمان صحبت شما چشمهایش را با نا امیدی به سقف میدوزد، از کوره در میروید؟ هرچند موارد متعددی برای ناراحتی شما وجود دارد که آرزو دارید در یک آن ناپدید شوند، اما بهتر است در هر مرحله تنها به یک رفتار ناخوشایند او بپردازید.

شرایط را برای بروز رفتاری که مایل به دیدن آن هستید، آماده کنید:
هنگامی که رفتار ناگوار مورد نظر را انتخاب کردید، بر روی آنچه انتظار دارید جایگزین این رفتار شود تمرکز کنید. برای مثال، یک کودک بی عاطفه و بی توجه باید مهرورزی و همدردی را بیاموزد، کودک سرکش باید احترام گذاشتن و قابل اعتماد بودن را یاد بگیرد و کودک زورگو و همه چیز خواه باید بیاموزد که دیگران هم وجود دارند و باید خواسته های آنان را در نظر گرفت.

بوربا (Borba) توصیه میکند که در چنین شرایطی به تنهایی عمل نکنید. "تغییر رفتار نیازمند همکاری اعضای خانواده، پدربزرگ و مادربزرگ، پرستاران، مربیان و معلمان است. با گرفتن اطلاعات از این افراد متوجه خواهید شد که آیا فرزندتان تنها با شما گستاخانه رفتار میکند یا با همه چنین رفتاری دارد."

خونسرد باشید:
فرزند شما درست مانند بچه قلدری که دوست دارد گریه کودکان ضعیفتر را در بیاورد، منتظر این است که ببیند شما کی از خود ضعف نشان میدهید. او احتمالا در این زمینه مهارت فراوانی هم دارد. به همین دلیل شما باید از قبل برنامه ریزی کنید. بوربا میگوید:"تصور کنید در یک برنامه تلویزیونی هستید. یک متن کوتاه را از بر کنید تا بتوانید در لحظه اوج درگیری، با خونسردی و وضوح در مقابل جوش و خروش کودک خود ایستادگی کنید.

هرگز جواب او را با خشونت یا عصبانیت ندهید و نگویید :به چه جراتی با من اینطور حرف میزنی، خانم کوچولو؟. در این حالت او بیشتر از آنکه متوجه گفته های شما بشود، به عصبانیت شما توجه خواهد کرد و شما ناگهان خود را درگیر یک قدرت نمایی پوچ خواهید یافت. درعوض، پاسخ جدی و بدون تغییر خود را تکرار کرده و اگر به بحث ادامه داد، او را نادیده گرفته یا از اتاق خارج شوید و بگویید :"من در آشپزخانه هستم. هر وقت آماده شدی تا محترمانه با هم صحبت کنیم، بیا آنجا."

از فرصتهای مناسب برای گفتگو بهرمند شوید:
درطی دقایق صلح آمیز، رفتارهایی که برایتان ناراحت کننده هستند را با صبوری و خوش خلقی مطرح کنید. به وضوح اعلام کنید که هرچند احساسات و نقطه نظرهای او را درک میکنید، اما نمیتوانید واکنشهای وی را تحمل کنید. میتوانید بگویید: " میدانم که ممکن است مرا شخص بی انصافی بدانی، اما نمیگذارم کسی با این لحن با من صحبت کند." یا "شاید این شیوه حرف زدن تو با دوستانت باشد، اما من هیچوقت از این حالت حرف زدن خوشم نیامده." به او فرصت دهید تا به شیوه ای مهربانانه تر و آرامتر خواسته خود را مطرح کند: "اگر میخواهی کمکت کنم، خواسته ات را با ادبانه مطرح کن." شعار دکتر اتکینز (Atkins) این است: " میتوانی عصبانی شوی، اما نباید بدجنس باشی."

ماجرا را تا آخر و با همه عواقب آن دنبال کنید:
اگر فرزندتان به تدریج به بی اعتنایی عادت کرده است، این امکان وجود دارد که خودش از میزان آن آگاه نباشد یا در حال عصبانیت متوجه نشود که کلماتش تا چه حد آزاردهنده هستند. با اینحال به توصیه بوربا شنا باید "تا زمانی که او واکنش دلخواه شما را از خود نشان نداده است، بر سر حرف خود بایستید و در صورت لزوم به او بی اعتنا باشید. اگر همچنان به رفتار خود ادامه داد، او را از مزایایی چون داشتن گوشی همراه، استفاده از بازیهای کامپیوتری، شرکت در برنامه ای مهم و موارد مشابه محروم کنید.

به تحولات مثبت او توجه کنید:
به گفته گالاگر (Gallagher) "شما برای نادیده گرفتن گفته ها و رفتارهای خشمگین کننده او باید پوست کلفتی داشته باشید، اما هرچه بیشتر به اینکار ادامه دهید، این موارد سریعتر کاهش یافته و بالاخره به پایان میرسند. " نکته مهم این است که با هر تغییر، از فرزندتان قدردانی کنید و بگذارید متوجه شود که به رفتار خوب او افتخار میکنید. اگر بتوانید در این مرحله باقی بمانید، طولی نمیکشد که فرزندتان، با رسیدن به سن 15-14 سالگی دوباره به همان بچه خوبی که همیشه میشناختید، تبدیل شود.