ویکتور هوگو با اثر معروف خود "Les Orientales " پایه گذار مکتب هنر برای هنر شد. و هوگو بود که عبارت هنر برای هنر را در محافل ادبی ضمن بحث های ادبی به میان کشید.

جوانان بسیاری دور هوگو جمع شدند و گفتند هنر خدایی است که باید آن را تنها به خاطر خودش پرستید و هیچ گونه جنبه مفید و یا اخلاقی به آن نداد و نباید چنین تصورهایی از آن داشت.

تئوفیل گوتیه ازجمله این جوانان بود که پس از چند سال در رأس عده ای که هنر برای هنر را شعار خود کرده بودند قرار گرفت. شاعر دیگر این مکتب تئودور دو بانویل است.

مکتب پارناس:

در حوالی سال 1860 عده ای از شاعران جوان فرانسه بر ضد رومانتیسم قیام کردند و تحت تأثیر مکتب هنر برای هنر محافل ادبی تشکیل دادند. در رأس این شاعران لوکنت دو لیل قرار داشت. در سال 1866 مجموعه شعری از آثار این شاعران تحت عنوان (پارناس معاصر) انتشار یافت که سخت مورد توجه قرار گرفت.

و رفته رفته این شاعران به نام( پارناسین) معروف شدند.
به عقیده پارناسین ها شعر نشانه ای است از روح کسی که احساس های خود را خاموش ساخته است. این گونه شاعر به هیچ وجه نمی خواهد شعرش محتوی امید و آرزو و خواهشی باشد و فقط برای هنر محض احترام قائل است و به زیبایی شکل و طرز بیان اهمیت می دهد.

اصول مهم این مکتب به شرح زیر است.

1_ کمال شکل، چه از لحاظ بیان و چه از لحاظ برگزیدن کلمه ها.

2_ عدم دخالت احساس ها و عدم توجه به آرمان و هدف.

3_ زیبایی قافیه.

4_ وابستگی به آئین "هنر برای هنر".