این خطای باصره به علاوه احساس اینکه بدن واقعی آنان لمس میشود، موجب میشود که احساس حرکت در خارج از جسم فیزیکی در داوطلبان ایجاد شود. محققین میگویند که این یافته ها موارد استفاده سودمندی خواهد داشت، از جله اینکه موجب میشود بازیهای ویدئویی به مرحله تازه ای از واقعیت مجازی وارد شوند و بازیکنان واقعا احساس کنند وارد بازی شده اند.

از نظر پزشکی نیز، این یافته به جراحان امکان میدهد با حلول در بدن یک روبات، به جراحی بیمارانی بپردازند که کیلومترها با آنان فاصله دارند.

حرکت آنی در زمان و مکان
برای عده ای، تجربه خروج از جسم یا OBE میتواند به شکلی کاملا اختیاری اتفاق بیافتد، در حالی که برای باقی افراد این حالت در اثر قرار گرفتن در موقعیتهایی خطرناک و نزدیک به مرگ و یا مصرف بیش از حد الکل و مواد مخدر رخ میدهد.

یک نظریه موجود در این رابطه، تجربه OBE را مرتبط با شیوه نگرش افراد نسبت به جسم خود میداند. بنابر این نظریه، افرادی که از بدن خود ناراضی بوده یا نسبت به آن بسیار کم توجهند، بیشتر این پدیده را تجربه میکنند.

اما دو تیم مذکور از دانشگاه لندن و انستیتوی تکنولوژی دولت فدرال سوییس در لوزان، اعتقاد دارند که این پدیده توضیحی عصب شناختی دارد. کار آنان به این نتیجه رسیده است که قطع ارتباط میان مدارهای مغز که کار پردازش اطلاعات وارد شده به مراکز حسی بینایی و لامسه را بر عهده دارند، میتواند موجب بروز پدیده OBE شود.

در زمایش سوییس، محققین از داوطلبان خواستند که عینکهای مخصوص را بر چشم گذاشته و در مقابل دوربین بایستند. داوطلب از درون این عینک میتواند تصویری که دوربین از پشت سر او میگیرد را مشاهده کند، تصویری سه بعدی و مجازی از بدن او که به نظر میرسد که درست در مقابل وی ایستاده است.

هنگامی که محققین پشت داوطلب را با یک قلم لمس میکردند، این داوطلب میتوانست در همان لحظه یا با اندکی تاخیر ببیند که پشت مجازی او لمس میشود. داوطلبان چنین گفتند که به نظر میرسید احساس لمس شدن از طریق تماس قلم با پشت مجازی آنان صورت میگرفت نه پشت واقعی آنان و در نتیجه آنان واقعا تصور میکردند که بدن مجازی، بدن واقعی آنان است.

داوطلبان
حتی زمانی که دوربین متصل به عینک، تصویر لمس شدن پشت یک مانکن مصنوعی را نشان میدهد نیز، داوطلبان احساس میکنند که این مانکن مجازی، بدن واقعی آنان است.

هنگامی که محققین عینکهای مخصوص را خاموش کرده، داوطلب را چند قدم به عقب میبرند و از او میخواهند که به جای اول خود بازگردد، شخص داوطلب محل مورد نظر را پشت سر گذاشته و به جایی میرود که "بدن مجازی" او ایستاده بوده است.

دکتر هنریک ارسون (Henrik Ehrsson) که سرپرست تیم تحقیقات دانشگان UCL را بر عهده دارد، برای تستهای خود از روش مشابهی استفاده کرده و متوجه شده است که داوطلبان هنگام مشاهده در خطر بودن جسم مجازی خود، مانند حمله با یک تبر، واکنشهای فیزیولوژیکی-مانند افزایش تعرق پوست- نیز از خود نشان میدهند.

درکتر ارسون میگوید:" این آزمایش نشان میدهد که منظر بصری اول شخص یکی از مهمترین عوامل در تجربه خروج از بدن است. به عبارت دیگر، ما احساس میکنیم بدنمان همانجایی است که چشمان در آن قرار دارد."