به گفته آتسوشی سنجو (Atsushi Senju) یکی از محققینی که در دانشگاه لندن به این تحقیق پرداخته اند، مدتهاست که دانشمندان میدانند خمیازه کشیدن یک شخص میتواند به تکرار آن از سمت اطرافیان منجر شود اما آنچه موجب این پدیده میشود، چندان مشخص نبوده است.

او میافزاید: عده ای عقیده دارند که این حالت تنها نوعی واکنش غیر ارادی است و عده دیگر چنین میگویند که همان سیستمی که موجب میشود حس همدلی نسبت به دیگران در مغز افراد ایجاد شود، میتواند هنگام مشاهده دهان دره شخصی، بیننده را به تکرار آن وادارد.

در این تحقیق، گروه محقق با پخش فیلمی از افرادی که خمیازه میکشیدند و سپس تنها دهان خود را حرکت میدادند، به بررسی واکنش کودکان مبتلا به اوتیسم و کودکان طبیعی پرداختند.

این محققان متوجه شدند که کودکان مبتلا به اوتیسم، نوعی شرایط رشدی که کنشهای متقابل اجتماعی و ارتباطاتی مانند همدلی را به شدت تحت تاثیر منفی قرار میدهد، هنگام تماشای کلیپهایی از افراد در حال خمیازه کشیدن، کمتر از کودکان عادی دچار دهان دره مسری شدند.

اما هر دو گروه کودکان هنگام مشاهده کلیپهایی که افراد در آن تنها دهان خود را حرکت میدادند، به یک اندازه خمیازه کشیدند. به گفته سنجو، این رفتار نشانه آن است که حس همدلی، کلید اصلی مسری بودن خمیازه است.

بنا به گزارش مکتوب این گروه تحقیقاتی :" این بررسی، این نظر که خمیازه مسری بر اساس توانایی برای همدلی و همذات پنداری رخ میدهد را تایید میکند." دهان دره مسری تنها در تعداد محدودی از پستانداران دیده شده است و تحقیقات نشان میدهد که این رفتار نقش تکاملی مهمی در زندگی گروههای جانوری داشته است زیرا فقدان آن موجب میشود که گروه حیوانات با بیدار و هوشیار بودن، از خطرات متعددی احتراز کنند.

محققین میگویند که این یافته های جدید میتواند سکوی پرشی برای تحقیقات گسترده تر درباره ماهیت اختلالات اجتماعی و ارتباطی افراد مبتلا به اوتیسم مهیا کند. در گزارش این تحقیق چنین آمده است:" برای جستجو در رابطه میان دهان دره مسری و دیگر نشانه های اوتیسم مانند همدلی، تقلید و رفتارهای وسواس گونه، مطالعات بیشتری مورد نیاز است".