روزانه حداقل هشت پرواز از تهران به مقصد دوبی انجام می شود که تقریبا دو برابر دیگر پروازهای خارجی تهران است. علاوه بر این که مسافران محدودیتی برای انتخاب روز ندارند، آنها حتی می توانند ساعت پرواز خود را هم انتخاب نمایند.
جالب اینجاست که از بعضی از شهرهای ایران که به دوبی پرواز مسقیم دارند پروازی برای سفر به تهران که پایتخت کشور است وجود ندارد و یا بسیار کم است. برای مثال می توان از شهر لار در استان فارس نام برد که روزانه یک پرواز به دوبی از آن شهر انجام می شود، اما تنها دو پرواز در هفته از لار به مقصد تهران وجود دارد.

اما چرا ایرانیان مسافرت به دوبی را بر جاهایی مانند ترکیه یا برخی از کشورهای دیگر ترجیح می دهند؟
با وجود اینکه گفته می شود حضور چشمگیر ایرانیان در دوبی یکی از عوامل موثر است، شاید بتوان دلایل این محبوبیت را به دو دسته تقسیم کرد:
اول تصویری از دوبی است که در ذهن بسیاری از مردم در اثر تعاریف دوستان یا بستگان و یا تبلیغات دوبی نقش بسته است.
دوم تسهیلات بسیاری است که دولتهای ایران و امارات برای مسافرت هر چه بیشتر ایرانیان به دوبی فراهم کرده اند.
بعضی از کارشناسان معتقدند که ایرانیان در هاله ای بین زندگی سنتی ایرانی و جذابیت تجربه زندگی خارجی قرار دارند. شرایط سیاسی بعد از انقلاب ارتباط مردم ایران را تا حدود زیادی با جهان خارج کم کرده است. به این صورت مکانی موفق خواهد بود که در دل ایرانیان جای پیدا کند و بتواند فضایی بیگانه با طعمی از زندگی ایرانی را فراهم آورد. شهر دوبی در این میان با داشتن جامعه بزرگی از ایرانیان توانسته انگیزه ای برای مسافرت به این شهر را فراهم کند.
نکته مهمی که مورد توجه بعضی از تحلیل گران قرار می گیرد وجود جامعه های ایرانی بزرگ در دیگر شهرهای دنیا از جمله شهرهای ایالات متحده آمریکا است. اما واضح است که عدم وجود روابط دیپلماتیک، مشکل گرفتن روادید و همچنین مسافت طولانی بین این دو کشور، مسافرت گردشگرهای ایرانی به آمریکا را بسیار دشوار کرده است.
در این میان نکته ای که کمتر به آن توجه می شود، شمار جمعیت ایرانیان در دوبی است. بر خلاف شهرهای بزرگ آمریکا، دوبی شهری کوچک است که به راحتی مکان های ایرانی را در تک تک خیابان های آن می بینید. لذا مسافران ایرانی بیشتر طعمی از زندگی در وطنی خارجی را تجربه می کنند تا زندگی در شهری کاملا غریب.
اما نکته مهمتر دیدگاه متفاوت دولت ایران نسبت به شهر دوبی است. برخلاف کشورهای بیگانه دیگر، دولت ایران با ایجاد تسهیلات اقتصادی و مکانهای تفریحی فراوان در دوبی بیشتر مزایای زندگی در ایران را در این شهر فراهم کرده است.
به این ترتیب زندگی در دوبی شباهت بسیاری به زندگی در ایران دارد، البته ضمن برخورداری از آزادی بیشتر. از موسسات و بانکهای دولتی ایرانی گرفته تا باشگاه های تفریحی که یا متعلق به دولت ایران هستند و یا از حمایت آن برخوردارند همه در پی پر کردن خلا فرهنگ ایرانی هستند که ممکن است در کشورهای دیگر وجود داشته باشد.

ابعاد اقتصادی
با توجه به آماری که سازمان جهانگردی دوبی منتشر کرده در سال گذشته نزدیک به ۱۶۰ هزار مسافر ایرانی از تهران به دوبی آمده اند با این آمار می توان نتیجه گرفت که روزانه تقریبا ۴۳۰ مسافر فقط از تهران به دوبی آمده اند.
صرف نظر از قیمت بلیط و هتل، شاید بتوان گفت که هرکدام از این مسافران به طور متوسط مبلغ هزار دلار را برای هزینه گردش و خرید سوغات با خود از کشور خارج و در دوبی هزینه می کنند. به این ترتیب تنها مسافران ایرانی هفته ای نزدیک به ۳ میلیون دلار ارز را وارد دوبی کرده و خرج می کنند، مبلغی بزرگ برای یک شهر کوچک در یک هفته.
با این سیاست دوبی در جذب جهانگرد، باور این امر که درآمد سالانه جذب جهانگرد دوبی بالاتر از درآمد آنها از فروش نفت است بسیار واقع بینانه است. تازه، نکته بسیار جالب این است که تهران با این میزان مسافر در رده ۲۷ قرار گرفته است و شهر لندن با نزدیک به ۶۰۰ هزار مسافر در سال و تقریبا ۱۶۰۰ مسافر روزانه در ردیف اول قرار گرفته است.
دوبی شهری کوچک است که در صحرا قرار گرفته و تنها با ایجاد فضای مناسب بدون داشتن طبیعتی منحصر به فرد و یا آثار باستانی توانسته این نرخ رشد را کسب کند.
شاید آفتاب سوزان دوبی به عنوان جاذبه ای برای توریست های اروپایی امری منطقی به نظر می آید، اما ایرانیانی که همه نوع آب و هوا و منابع طبیعی و جاذبه های جهانگردی را در وطن خود دارند چطور اینگونه علاقمند به شهر دوبی شده اند؟
معاشرت با خانواده های ایرانی دوبی شاید خود امری جذاب برای مسافران باشد. و از سوی دیگر فکر کسب درآمد بیشتر و تامین رفاه و آسایش بر جذابیت این شهر می افزاید.
اما این رویا تا چه اندازه به واقعیت نزدیک است؟ هرچه شهر دوبی بزرگ و بزرگتر می شود، به نظر می رسد که به تدریج از جاذبه های اقتصادی آن برای ایرانیان کاسته می شود.
ترافیک سنگین تر می شود و خیابان ها شلوغ تر. هزینه ها بیشتر می شود و زندگی سخت تر. آرامش و درآمد بالا که جاذبه های واقعی دوبی بودند اکنون در حال محو شدن در میان جمعیت زیاد و آسمان خراش های دوبی هستند.